...::: IMPERIUM ROMANUM :::...

Magnecjusz Antonius

Panstwo Wandalów w Afryce

Po zdobyciu Hippony (podczas oblężenia miasta umarł św. Augustyn, jeden z Ojców Kościoła, 430) Wandalowie osiedlili się na obszarze dzisiejszego Tunisu i zostali uznani przez Rzym za sprzymierzeńców (foederati, 435). Po zajęciu przez Wandalów Kartaginy (439) Rzymianie uznali cały zdobyty przez nich kraj za suwerenny (442). W ten sposób powstało pierwsze państwo germańskie na obszarze zachodniego cesarstwa rzymskiego. Flota Wandalów opanowała zachodnią część Morza Śródziemnego. Stała się przez to instrumentem do wywierania nacisków na Rzym, który uzależniony był od dostaw zboża z Afryki Północnej. Podbój prowincji rzymskich w Afryce został ostatecznie uznany przez cesarza Zenona (474).

Na terytorium państwa Wandalów rzymscy właściciele ziemscy zostali wypędzeni ze swych gospodarstw. Wandalski król Genzeryk uregulował kwestię następstwa tronu, wprowadzając na miejsce germańskiego prawa dziedziczenia seniorat. Od tej pory opróżniony tron obejmować miał najstarszy przedstawiciel dynastii.

Wandalowie pod wodzą Genzeryka zdobyli w 455 r. Rzym. Zdobywcy bezlitośnie złupili Wieczne Miasto i uprowadzili wielką liczbę jeńców. Od tego czasu nazwa "wandal" stała się określeniem człowieka rozmyślnie niszczącego dobra kultury, barbarzyńcy.

Po śmierci Genzeryka królestwo osłabiły walki między kolejnymi władcami, a możnymi oraz nasilające się konflikty religijne. W latach 534-35 kres państwu Wandalów położył rzymski wódz Belizariusz.

Państwo Wizygotów w południowej Galii i Hiszpanii

Wizygoci otrzymali w Akwitanii (jej stolicą była Tolosa (Tuluza)) 2/3 ziemi jako nieopodatkowaną własność, której obronę przejęło wojsko i król, rządzący z cesarskiego nadania jako namiestnik. Szczyt potęgi Wizygotów przypada na panowanie Euryka (466-84), założyciela wizygockiego władztwa w Hiszpanii. Za jego rządów przeprowadzona została pierwsza germańska kodyfikacja prawa (Codex Euricianus, ok. 470), spisana po łacinie.

Następca Euryka, król Alaryk II (484-507), zginął w bitwie pod Vouillé z Frankami dowodzonymi przez Chlodwiga. Państwo wizygockie osłabiały walki pomiędzy królem a możnymi. W 551 r. wezwani przez jedno ze stronnictw Bizantyńczycy opanowali południe kraju.

Król Leowigild (568-86), który uczynił swą stolicą Toledo, wyparł Bizantyńczyków i podbił państwo Swebów (575). Jego następca, Rekkared I (586-601), przyjął katolicyzm. Synody w Toledo stały się jednocześnie zjazdami państwowymi, na których uchwalano nowe prawa. Król był zobowiązany do ich przestrzegania pod karą klątwy kościelnej. W 633 r. wprowadzono w państwie Wizygotów zasadę elekcyjności tronu. Król Recceswint (649-72) nakazał spisać prawa wspólne dla Gotów i Rzymian (Lex Visigothorum, ok. 654). W 711 r. nastąpił najazd arabski zza Cieśniny Gibraltarskiej. Arabowie pokonali Wizygotów dowodzonych przez króla Roderyka, rozbili ich królestwo i w ciągu dwóch lat podbili niemal cały Półwysep Iberyjski.

Państwo Burgundów

Burgundowie, osiedleni przez Aecjusza nad Jeziorem Genewskim, rozszerzali swe państwo wzdłuż Rodanu i Saony. Przeżyło ono swój największy rozkwit za panowania Gundobada (ok. 480-516), który nakazał spisać prawo burgundzkie (Lex Burgundionum, 516). Po bezowocnych próbach w latach 523-24 Frankom udało się ostatecznie, po śmierci króla Teoderyka i zwycięstwie w bitwie pod Autun w 534 r. przeprowadzić podbój państwa Burgundów.

Państwo Ostrogotów

Ostrogocki władca, pochodzący z królewskiego rodu Amalów, Teodoryk Wielki (493-526) odseparował Rzymian i Gotów, wprowadzając m.in. zakaz małżeństw mieszanych. Goci otrzymali 1/3 istniejących posiadłości ziemskich za swoją służbę w armii. Administracja cywilna i gospodarka pozostały jednak w rękach Rzymian. Również konflikty religijne nie pozwalały na porozumienie między Gotami - wyznawcami arianizmu i Rzymianami - katolikami.

Politycznym celem Teodoryka było zmontowanie, umocnionego małżeństwami dynastycznymi, germańskiego systemu przymierzy skierowanych przeciwko Bizancjum Niepowodzenie tej polityki (jej najzagorzalszym przeciwnikiem był król Franków Chlodwig), troska o następstwo tronu oraz napięcia między Gotami i Rzymianami rzuciły cień na schyłek jego panowania. Boecjusz, który w niewoli napisał traktat O pocieszeniu, jakie daje filozofia, został, wraz ze swym ojczymem Symmachem, stracony pod zarzutem organizowania w senacie opozycji przeciw Teodorykowi.

W latach 535-53 cesarz Justynian prowadził wojnę z Gotami. Jego wódz, Belizariusz, po zdobyciu Rawenny, wziął do niewoli króla Gotów Witigisa (536-40).

Nowy władca Ostrogotów, Totila (542-52), zaczynając od Werony, odbił z rąk Bizantyńczyków Italię (poza Rawenną). Jego następca - Teja, umarł po kilkumiesięcznych rządach na Górze Mlecznej (Mons Lactarius).

[Na podstawie Wirtulanego Wszechświata - [link widoczny dla zalogowanych]

Oczywiście, są to tylko ważniejsze państwa, jakie powstały na gruzach Cesarstwa Zachodniego. Oprócz powyższych, istniały (zazwyczaj bardzo krótko) organizmy plemienno-państwowe, stworzone przez Swebów, Alanów, Sasów itd.