...::: IMPERIUM ROMANUM :::...

Flavius Aetius

Z Partami, największym realnym wrogiem Rzymu aż do aneksji ich królestwa przez odrodzone Imperium Perskie Sassanidów, rzecz jest o tyle dziwna, że ich historiografia nowożytna ocenia bardzo pozytywnie ich królów, pomimo że niejednokrotnie dostawali pożądne lanie od Rzymian. Najpierw Sulla i Pompeius z Mithradatesem, potem Traianus, jeśli nie liczyć drobnego epizodu Corbulona, następnie inni. Tej jednoznacznie przychylnej oceny upatruję w prostym fakcie znaczącej odległości, jaka dzieliła serce republiki, a potem cesarstwa, jaką był Rzym, od Mesopotamii i Syrii. Omówię tok mojego rozumowania na przykładzie Mithradatesa. Otóż gdy Lucius Cornelius Sulla Felix, po ugruntowaniu swojej pozycji w Mieście i wyborze na konsulów popieranych przez siebie prooptymatów, wyruszył na Wschód przeciwko tamtemu królowi, organizując ponadto na szeroką skalę akcję grabieżczą na terenie Grecji(de facto, o wiele uboższą od tej, jakiej dopuścił się Flamininus, ów ""wyzwoliciel Grecji"). Po zakończonej wojnie Sulla i pokonaniu Mithradatesa powrócił do Rzymu, lecz król wnet wznowił wojnę z państwami klienckimi republiki, dlatego kilka lat później podobną wyprawę zorganizował Pompeius. Ta też jednak nie poskromiła Partów na długo. Nie dziwi więc decyzja Hadriana o porzuceniu zdobyczy Traiana kosztem monarchii partyjskiej, skoro okazywały się one o wiele cięższe do utrzymania, niż koszty, jakie towarzyszyły ich pozyskaniu.

Magnecjusz Antonius

Wydaje mi się, że jednoznaczne określenie, któ był lepszy nie jest takie proste. Można oczywiście zastosować kryterium, polegajace na zestawieniu poszczególnych wojen, starć i podliczeniu "punktów' - kto ilerazy wygrał, a ile przegrał. Jednak nie wiem, czy byłoby to właściwe podjeście i obawiam sie, że nie odzwierciedlało by rzeczywistego bilansu zysków i strat. Wiele razy na pierwszy rzut oka wydawało się, że to Rzymianie odnieśli zwycięstwo, a później dopiero okazywało się, że był to sukces krótkotrwały i pozorny.
Na przykład wyprawa Septymiusza Sewera. Znaczna armia - w tym trzy nowe legiony - nakład środków, przeprawa przez Eufrat i Tygrys, desant z barek rzecznych, liczne starcia z armia partyjską, a zakończyło się to tylko przyłączeniem niewielkich terenów w górnej Mezopotamii i dumnym przydomkiem "Parthicus Maximus".

Flavius Aetius

Tytuł tego tematu był jedynie prowokacyjny, bo oczywiście jego rozwinięcie jest rzeczą konieczną, natomiast odpowiedź wieloraka.

Magnecjusz Antonius

Hihi.. z prowokacjami, to trzeba uważać Razz

(vide: wydarzenia z tego tygodnia w Belgii, kiedy to ogłoszono rozpad tego państwa i ucieczkę króla).
A na poważnie, to wiadomo, że dla prawdziwego pasjonata antycznego Rzymu, bliższa będzie strona jego armii. Oczywiście niczego nie ujmując wojskom Partii. Słowa uznania należą się przecież, m.in, za słynną ciężką i lekką jazdę, która siała postrach w szeregach przeciwników - w tym i Rzymian. Aż mi się przypomniała scena z "Rome Total War" Wink

Na wynik poszczególnych starć rzymsko-partyjskich nakładało się wiele czynników, nie tylko wojskowych, ale i gospodarczych, społecznych. Dopiero analizując je po kolei, mozemy wyciągnąć jakieś konkretne wnioski.

Flavius Aetius

W takim razie czekam na ich analizę.